Met veel plezier denk ik terug aan het politieke debat dat de Seniorenraad organiseerde op vrijdag 9 februari 2018. Alle negen Westlandse politieke partijen waren aanwezig. Soms werd de plaats van de lijsttrekker opgevuld door anderen, maar de meeste lijsttrekkers waren aanwezig.
Bovenstaande titel heb ik toen opgeschreven. Het was een uitspraak van een van de lijsttrekkers of misschien wel van de gespreksleider of iemand van de seniorenraad zelf.
Er werd gedebatteerd over acht stellingen, die te maken hebben met de vier commissies van de Seniorenraad. Deze stellingen komen voort uit de 20 speerpunten, die de Seniorenraad heeft neergelegd bij de politieke partijen. Deze speerpunten komen weer voort uit de vele, door de commissies ingebrachte, aandachtspunten. Zo heeft onze commissie, Zorg en Welzijn, onze aandachtspunten in twee groepen uitgewerkt. U begrijpt dat acht stellingen de lading van onze zorgen niet geheel dekken!
Ben ik tevreden met deze stellingen en het debat? Niet helemaal. Drie partijen noemden specifiek het probleem van de eenzaamheid bij alle Westlanders (30%) en specifiek bij de Westlandse senior (>40%). Dit probleem was niet onderdeel van de acht stellingen.
Terwijl we nota bene eenzaamheid als prioriteit hebben genoemd in een van onze eerste commissievergaderingen. Dit reken ik me persoonlijk aan, alsmede onze commissie.
Dus laat ik eens dieper op de materie ingaan in deze column. Is de Westlandse senior eenzaam? Ja. Als de Westlandse senior 10 uur slaapt heeft hij of zij nog 14 uur over. Na persoonlijke verzorging, huishouden en eten blijven er nog (te)veel uren over. Als ze bezoek krijgen, en dat blijft een uurtje, zorgt dat niet voor vermindering van eenzaamheid. Er blijven simpelweg teveel uren over, waarin ze niemand zien.
Is dat hun eigen schuld? Gedeeltelijk. Natuurlijk kan je klagen over eenzaamheid, maar als je daar zelf niets aan doet, dan is dat je eigen schuld. Soms komt er iemand langs. Bijvoorbeeld een medewerker van Vitis. Maar wat komt die nou doen of wat heb ik eraan? Niets, als je niet erkent dat je eenzaam bent en misschien hulp nodig hebt om uit die eenzaamheid te komen.
En als je normaliter leuke dingen doet en door omstandigheden (fysiek, geestelijk) dat niet meer kan doen, ga niet zitten sippen, maar ga op zoek naar dingen, die je nog wel kan doen. Eventueel met behulp van familie, mantelzorger of vrijwilliger van bijvoorbeeld Vitis of de Zonnebloem.
Kunnen wij daar nog wat aan doen? Ja. Als wij verzorgingshuizen verplaatsen, maar aanleunwoningen laten staan, dan moet de gemeente zorgen voor een alternatief als gemis voor de sociale activiteiten binnen zo’n verzorginghuis. Dat kan heel klein zijn, bijvoorbeeld door simpelweg een kleine ruimte als koffiecorner te benutten, waar bewoners elkaar kunnen ontmoeten. Eventueel begeleid door een vrijwilligersorganisatie.
“Wie gaat dat betalen?”, denkt de Financial in mij. Maar soms hoeft iets niet financieel rendabel te zijn, als het maar politiek en sociaal rendabel is!
Gerard van Daalen
P.S. Waar ik op ga stemmen in maart? Ik weet het echt nog niet. Het debat heeft het mij eerder moeilijker gemaakt. Op persoonlijke titel vind ik dat Mevrouw de Zoete, nummer 2 op de lijst van Christenunie/SGP, het meeste indruk heeft gemaakt met haar heldere antwoorden en simpele oplossingen.