‘Zachtjes tikt de regen op mijn zolderraam,
Ritme van de eenzaamheid..’
Is er een ritme van de eenzaamheid? Rob de Nijs zong het poëtisch, maar hij bedoelde er vast mee, dat de druilerige regen het gevoel van eenzaamheid verergerde.
Onlangs bezocht ik het congres ‘Slimmer thuis’. Dit congres werd door het ministerie van Volksgezondheid georganiseerd in het kader van twee lopende zaken, te weten het Pact voor de Ouderenzorg, dat vele belanghebbende partijen met elkaar sloten. En Eén tegen Eenzaamheid, waarin het probleem van eenzaamheid van veel Nederlanders wordt erkend en waarbij elke Nederlander wordt gevraagd wat tegen eenzaamheid te doen.
Tijdens dat congres bezocht ik een workshop over eenzaamheid. We kregen als toehoorders een aantal vragen gesteld. Zo leerde ik, dat de meeste mensen als gevoel van eenzaamheid ‘je niet-verbonden voelen’ als antwoord koos. Ook werd verteld, dat eenzaamheid wetenschappelijk meetbaar is. Dat verraste me. Het had iets te maken met oxytocine, of het knuffelhormoon. De vraag werd gesteld of eenzaamheid periodiek gemeten zou moeten worden en gemonitord door de huisarts. Als eenzaamheid meetbaar is, dan lijkt me dat je als huisarts dat als eerste moet meten, voordat je de vermeende kwaal gaat testen. De kwaal kan het gevolg zijn van eenzaamheid.
De laatste vraag tijdens de workshop was, wie iets tegen die eenzaamheid zou moeten doen. Bijna iedereen vond, dat degene, die eenzaam is, zelf actie zou moeten ondernemen om er wat aan te doen. En dat is wel logisch, want kant-en-klare oplossingen aanreiken, dat werkt mogelijk averechts.
Heeft u het Max-programma ‘Kleuters tegen kwalen’ gezien? Het bleek een succesvol experiment te zijn geweest voor de deelnemers. Iedereen was op een of andere manier vooruit gegaan en zat lekkerder in zijn vel. Ze moesten daarbij flink uit hun comfortzone stappen. Ik heb tijdens de afleveringen vaak gedacht aan de verzorgenden. Hoe hebben zij in hemelsnaam die brommende bejaarden zover gekregen, dat ze aan het experiment meededen? Want niets is zo moeilijk om die mensen over de drempel te krijgen.
Eenzaamheid. Je krijgt het gevoel zelf en zal er zelf wat voor moeten doen om het te verminderen. Misschien kunnen ook wij er wat aan doen. Als toeschouwers. Er ons op voorbereiden. Als je schoonmoeder van 82 voor de zoveelste keer belt, dat haar televisie niet werkt, is het dan haar onhandigheid? Of heeft ze het hele weekend niemand gezien?
Gerard
p.s. De zomermaanden komen eraan. Dat betekent veel leuke activiteiten buitenshuis. Voor de lezers van deze column. En voor de schrijver. Net zoals vorig jaar zal ik waar nodig korte artikelen aanleveren. Voor degenen, die actuele zaken en commentaren willen lezen, verwijs ik naar onze Facebookpagina: www.facebook.com/SeniorenraadWestland.