Als lid van de Seniorenraad is het prettig als je op een of andere manier voeling hebt met senioren. Dat kan, omdat je zelf senior bent en de (on)gemakken ervaart. Of wellicht heb je in je werkzame leven of als vrijwilliger met senioren gewerkt. Of je hebt met senioren in je omgeving te maken.
Dat laatste heb ik kunnen ervaren, omdat mijn vader zo lang heeft geleefd. Twee weken geleden is hij overleden. Ik ben mijn referentiekader een beetje kwijt. Mijn vader is 93 jaar geworden. We zijn dankbaar dat hij zolang in ons midden was, maar het laatste jaar was zwaar en niet alleen door Corona. Dat jaar moesten we als kinderen beslissingen nemen, die van invloed waren op het welzijn van onze vader. Wanneer is het genoeg en besluiten we hem comfortabel naar het einde te begeleiden?
Toen mijn moeder een afschuwelijke ziekte kreeg en wij de beslissingen van de behandelende arts moesten volgen, ben ik binnen een maand lid geworden van de NVVE en heb ik een wilsverklaring ingevuld. Geen medicus mag zelfstandig over mijn leven of dood beslissen.
Vrienden en kennissen van onze generatie verklaren vaak dat we liever een spuitje of pil willen nemen, voordat fysieke en psychische ongemakken de overhand nemen. Ik zelf ook. Maar toen ik jaren geleden met spoed naar het ziekenhuis werd gereden voor een mogelijk hartprobleem, was ik nog niet klaar met dit leven. Ik wilde niet dood.
Ik ben van mening dat ons referentiekader (wanneer is het genoeg?) in de loop van de tijd verschuift. ‘Met dat fysieke ongemak kan ik nog wel omgaan’. ‘Ja, ik vergeet wel eens dingen en kan niet op woorden komen, maar het is nog niet zo ver’.
Mijn vader heeft bijna een jaar in het verpleeghuis gewoond. Met veel leuke momenten en enkele mindere. Dat de kaders in de tijd verschuiven is niet erg. Maar bereid je wel voor op dat moment. Leg zaken officieel vast. De meeste mensen sterven namelijk niet in hun slaap.
Gerard van Daalen,
www.seniorenraad-westland.nl