Marco Borsato zong het uit volle borst. Het klinkt als iets uit het verleden in deze
Coronatijd. Onze premier vraagt ons om vooral lokaal boodschappen te doen. Als je
dan in een stad woont en je besluit in diezelfde stad iets te gaan kopen, dan ben je
opeens asociaal. Omdat je één van de velen bent die dag.
We mogen als bewoners bijna niets. Er wordt van je verwacht dat, als je werkt, je dat
vooral thuis moet doen. Alleen binnen je gezin mag je met elkaar omgaan. Maar wat
als jouw gezin uit twee mensen bestaat en je partner behoort tot een zeer kwetsbare
groep?
De voorzitter van MKB Nederland vindt, dat de bewoners moeten worden opgesplitst
in een groep onder en boven de zestig jaar. Degenen onder de zestig mogen alles
weer doen. Die andere groep is op zijn Westlands gezegd ‘de lul’. Die zal binnen
moeten blijven, zolang er geen vaccin beschikbaar is. Mijn vrouw, bijna vijftig, vroeg
zich af of, als zij alles maar kon doen en ik als zestiger niet, dit niet betekent, dat ik
besmet zou kunnen raken door haar? De een zijn vrijheid mag nooit de ander zijn
dood worden.
Bepaalde ondernemers zijn het zat en kondigen aan, dat ze na 5 mei gewoon starten
met hun onderneming. Tegen alle beperkingen in. Er is inmiddels een pot
opgebouwd, waaruit boetes betaald kunnen worden. Een andere ondernemer
kondigt aan op 1 juni zijn kroegen te openen. Of er moet heel veel geld komen van
de overheid. Maar vrijheid is nog geen vrijstaat.
En dan denk je aan de mensen, die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt.
Waar je bruut gestript bent van alle verworven vrijheden, die in dit land langzaam zijn
opgebouwd. Vijf jaar lang. Inclusief een zware hongerwinter.
Als je de huidige situatie daarmee vergelijkt . . . wat klagen we dan?
Dit jaar hebben we op 4 mei de doden herdacht, die in de oorlog of in
oorlogssituaties vielen. En we vieren een dag later die wederom verworven vrijheid.
Alleen. Thuis. Misschien gedenken we volgend jaar ook de duizenden doden, die dit
jaar geveld zullen worden door Corona.
Hou moedig vol!
Gerard van Daalen