Hierbij een verslag van mijn bezoek 11 april 2017 aan het symposium“Wat als langer thuis niet langer gaat.”
Organisatie: Kenniscentrum Zorginnovatie van Hogeschool Rotterdam i.s.m. de drie ouderenbonden ROB, KBO Rotterdam en PCOB in het samenwerkingsverband OSO Rotterdam.
Het was een dagvullend programma met een viertal presentaties in de morgenuren en een vijftal werkgroepen jong en oud in de middag met een nabeschouwing aan het einde van de sessies.
Het heeft mijn verwachtingen overtroffen en het was een leerzame- begripsvolle dag met een positieve instelling om dingen duidelijk te krijgen.
Presentaties:
Onderwijs / Dementie / Technologie /
Praktijk, makkelijker gezegd dan gedaan
Het begrip langer thuis is stilaan gemeengoed geworden, of een ieder hierin mee kan of wil gaan is tevens het dilemma.
Er zal een andere houding aangenomen moeten worden om dit fenomeen body te geven.
Men gaat er toch wel een beetje vanuit dat oud zijn betekentdat je door anderen geholpen moet worden.
Niets blijkt minder waar en je kunt meer dan je denkt, uitzonderingen daar gelaten.
Meer bewegen, veel buiten en gezamenlijk dingen doen,maakt je al een ander mens in vergelijking in je luie stoel commando’s geven en denken dat een ander het wel voor je opknapt.
Mede hierdoor komt er een nieuwe generatie ouderen die door overleg en vakkundige begeleiding het ver weten te schoppen en zichzelf beter kunnen handhaven in een toch min of meer onzekere toekomst.
Het is duidelijk dat de samenleving en de politiek, landelijk, maar m.n. de lokale overheid niet zijn kop in het zand steekt en voorbereid de “Tsunami” aan ouderen kunnen handelen.
Rotterdam zegt, “wij zijn een jonge stad” maar ook zij krijgen te maken met 30% / 40% meer ouderen de komende 10 jaar.
Er is een plek voor iedereen, maar niet alle plekken zijn voor een ieder geschikt en zal er gewisseld en veranderd moeten worden, wat men liever niet doet of kan betalen.
Als ouderen bijvoorbeeld acht hoog wonen en de lift gaat tot zes moeten de laatste twee verdiepingen met de trap genomen worden en is dat teveel gevraagd en willen ze graag twee etages lager gaan wonen. Dit kost soms teveel of men wil niet ruilen en doet zich direct al een probleem voor.
Het Technologisch aspect gaat nog wel een paar stapjes verder en er zijn nu al personen met implantaten waar bij op afstand meegekeken wordt of er dreigend gevaar opdoemt zodat er adequaat en preventief gehandeld kan worden. Dit als aanvulling op domotica en robotica.
Wat wel heel duidelijk naar voren kwam was de mantelzorg,de dobber van de samenleving. Wij, inclusief overheden, gaan er al automatisch vanuit dat deze dobbers blijven drijven.
Extra aandacht voor de mantelzorger is een must en onontbeerlijk.
Er komt stilaan meer acceptatie voor ouderen, die als maar ouder worden en relatief goed hun partij meeblazen.
Als je 80+ bent geworden kunnen dingen snel veranderen en zal er indien nodig een gepaste woonvorm op maat gevonden moeten worden, liefst in een vertrouwde omgeving om waardig de finale te halen.
Als je het plastisch zou omschrijven denk ik aan de automatiek vanuit onze jeugd, waar je naar hartenlust iets lekkers uit kon trekken. Deze automatiek zou nu zorg moeten serveren naar behoefte en op maat om in je vertrouwde omgeving nog te genieten van wat je nog wel kan of anders geholpen wordt zoals het behoort.
Over de kosten worden we het vooralsnog niet eens en zal er nog een stevig robbertje gevochten moeten worden als je niet kan betalen waar het dan te halen.
Wat mij daar wel duidelijk wordt als je dit soort van symposia bijwoont dat er steeds meer ruimte gemaakt wordt om voor te sorteren op de problemen voor morgen.
Hoe hoger de druk die opgevoerd wordt, zal bepalend zijn voor de oplossingen dienaangaande.
De Tsunami aan ouderen dient zich aan en gelukkig worden we vooraf gewaarschuwd om tijdig hierop te kunnen inspelen om erger te voorkomen.
Het viel mij op hoe gretig de jeugd op het ouderenprobleem ingaat en soms meerdere oplossingen aandragen, waarbij ze zelf heel graag van de partij willen zijn in al hun nuchterheid.
Dit geeft de burger moed, want alom wordt duidelijk dat er nu al een schrijnend tekort aan personeel in de zorg voorzien wordt en men bij lange na niet weet hoe hierop te anticiperen!
Vriendelijke groet,
Piet Boon,
Commissie “Zorg en Welzijn”.