In november komt er een nieuwe Nederlandse film uit, getiteld Mi Vida. Míjn leven. Nu hoor ik u denken: wat heeft dat te maken met het behartigen van belangen van senioren?
De hoofdrolspeelster, Loes Luca, is een vrouw van in de zestig, een kapster. Ze heeft haar hele leven voor anderen gezorgd en nu ze bijna gepensioneerd is, gaat ze voor een taalcursus Spaans op vakantie in Andalusië. Daar wordt ze geconfronteerd met haar eigen dromen.
Aangemoedigd door haar lerares Spaans, overweegt ze om een nieuw leven in Spanje op te bouwen. Dit stuit op weerstand bij haar inmiddels volwassen kinderen. In de trailer zegt haar dochter letterlijk: ‘Mam, ik dacht dat je met de zaak ging stoppen om er meer voor ons te zijn.’
Tegenwoordig wordt er steeds meer van je verwacht, als je met pensioen gaat. Als het niet de kinderen zijn, die verwachten dat je hun kinderen opvangt, dan is het wel je werkende partner, die van mening is dat je een veredelde huisman moet worden. Familie en kennissen, die vinden dat je wel ‘wat’ moet gaan doen met de vrij gekomen tijd en de overheid, die verwacht dat je je actief als vrijwilliger of mantelzorger inzet.
Als je, zoals ik, vanaf je achttiende (of nog jonger) je hele leven hebt gewerkt en je pensioenleeftijd nadert, dan is het toch aan jouzelf, wat je met je verdere leven wil gaan doen? Het zijn jouw kinderen, die je hebt moeten opvoeden, maar kleinkinderen opvangen is een keuze, geen verplichting. Als je je leven hebt gezorgd voor anderen, wordt het dan niet op een bepaald moment tijd, dat je voor jezelf gaat zorgen?
Een collega van mijn vrouw heeft een oudere partner, die, vanwege zijn werk, eerder met pensioen kon gaan. Deze meneer verbleef fulltime op de camping, zodra de zon tevoorschijn kwam in het voorjaar. Zijn partner vergezelde hem gedurende het weekend. Toen vond ik dat een vreemde zaak. Nu denk ik: dat is jouw keuze, jouw leven, jouw pensioen. Zoals Loes Luca in de film uit volle borst zingt ‘This is my life’.
Gerard van Daalen